Nuriye ve Osman Fidan çiftinin tek çocukları 50 santimetre uzunluğundaki Tuğba Fidan, yürüyemediği için ilkokul, ortaokul ve liseden dışarıdan imtihanlara girerek mezun oldu.

Birinci çocuklarını 10 yaşında cam kemik hastalığından kaybeden Fidan çifti, kitap okumayı çok seven kızları Tuğba’ya her mevzuda takviye oluyor.

Tuğba Fidan, doğuştan bedensel engelli ve cam kemik hastası olduğunu söyledi.

“OKUMA VE YAZMAYI ANNEM ÖĞRETTİ”

Pürüzü nedeniyle gününün büyük kısmını meskeninde geçirdiğini belirten Fidan, “Kitap okumayı çok seviyorum, kitaplarla hayatımı sürdürmeye devam ediyorum. Okuma ve yazmayı annem öğretti. Daha sonra dışardan ilköğretim ve liseyi bitirdim. Üniversiteye gitmeyi de çok istiyorum ancak sıhhat durumlarımdan ötürü yapamıyorum.” dedi.

“OKUMA AŞKIM, ÇOCUK YAŞLARDA BAŞLADI”

Fidan, okuma aşkının çocuk yaşlarda başladığını ve daha çok roman okuduğunu anlatarak “Havanın hoş olduğu günlerde dışarı çıkıyorum. Arkadaşlarla vakit geçirmeyi çok seviyorum. Pandemi münasebetiyle şu anda arkadaşlarımla fazla görüşemiyorum.” diye konuştu.

“SOĞUK HAVALARDA KİTAPLAR, ARKADAŞIM OLUYOR”

Kitap okumanın vakitle kendisinde bir tutku haline dönüştüğünü lisana getiren Fidan, “Soğuk havalarda dışarı çıkamadığım vakitlerde kitaplar arkadaşım oluyor. Kitaplar olmazsa ömrüm olmaz. Kitap okumanın dışında konutta olduğum vakit lif örüyorum. Kitap okumayı çok seviyorum.” tabirlerini kullandı.

ÜNİVERSİTE HAYALİ DE VAR

Anne Nuriye Fidan ise imkansızlıklar nedeniyle okula gönderemediği kızına okuma ve yazmayı konutta kendisinin öğrettiğini anlattı.

Yeğenlerinin ders çalışmak için kendilerine geldiğinde kızının da onlarla çalıştığını lisana getiren Fidan, “Okumayı öğrendi, yazmayı öğrenemedi. Sonrasında ufak ufak şiirler, öyküler yazmaya başladı. Yazmayı da öğrendi, dışarıdan okulunu bitirdi. Bu yıl da lise diplomasını aldı. Üniversiteyi düşünüyor lakin sıhhat meselelerinden ötürü yapamıyor.” dedi.

“KIZIM BANA RABB’İMİN BİR HEDİYESİ”

Kızının en iyi arkadaşının kitaplar olduğunu vurgulayan anne Fidan, şunları kaydetti:

“Evde olduğu sürece kitap okuyor. Bazen de el işi yapıyor lakin genelde kitap okumayı çok seviyor. Kızım çok toplumsal, etrafı tarafından seviliyor, arkadaşları ve komşular çok ilgileniyor. Ben de her vakit kızımı götürdüm, getirdim, hiçbir vakit ne utandım ne de bir ‘of’ dedim. Kızımı her istediği yere götürüyorum. Kızım cam kemik hastası olduğu için çok hassas, öteki kimseye emanet edemiyorum. En ufak bir darbede kırılabiliyor. Ölen çocuğum da öyleydi. Banyo yaptırırken sorun oluyordu, bunun için dikkat etmem gerekiyor. Allah’tan gelene her vakit şükrettim. Kızım bana Rabb’imin bir armağanı, ölene kadar gerisindeyim.”

Ensonhaber